TOMOGRAFIA KOMPUTEROWA

Tomografia komputerowa z wiązką stożkową (CBCT) przy stosunkowo niskiej dawce promieniowania, daje możliwość obrazowania tkanek twardych w trójwymiarze. Badanie pozwala na uzyskanie obrazów w przekrojach: czołowym, strzałkowym i osiowym, przekrojach transsektalnych stycznych, rekonstrukcji pantomograficznej i pseudotrójwymiarowej. Oprogramowanie umożliwia dokonanie niezbędnych pomiarów kości w dowolnych przekrojach i dokładne określenie położenia struktur anatomicznych, co jest niezbędne podczas planowania zabiegów, daje dokładny pomiar długości i odległości interesujących nas struktur.

Dawka efektywna pochłaniana przez pacjenta wynosi od 20 do 60 mikrosiwertów, m. in. przez krótszy czas badania w porównaniu z tomografią konwencjonalna.

Efektywna ekspozycja jest skrócona do zaledwie kilku sekund ze względu na jej pulsacyjny charakter.

Tomografia konwencjonalna obciąża pacjenta dawką od 400 do 3300 mikrosiwertów, a więc nawet kilkadziesiąt razy większą. Tomografia znajduje szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach stomatologii, m. in. implantologii, chirurgii, ortodoncji, endodoncji.

Podczas planowania zabiegów implantacji i odbudowy kości klasyczne zdjęcia są często niewystarczające. Na zdjęciach dwuwymiarowych nie można oznaczyć trzeciego wymiaru, czyli grubości. Długość i szerokość jest zwykle powiększona z zależności od aparatu od 10 do 30%.

Tomografia komputerowa daje wyraźny obraz rzeczywistych rozmiarów, pozbawiony zniekształceń. Planowanie zabiegów z wykorzystaniem tomografii komputerowej pozwala dobrać rozmiar implantu i wprowadzić go w najbardziej optymalnym położeniu. Pozwala dokładnie przewidzieć, jakie procedury odbudowy kości będą niezbędne do wykonania, stąd pacjent przed zabiegiem zna dokładnie ich koszt. Niezwykle przydatna jest też funkcja określająca położenie kanału żuchwy (zwiększa bezpieczeństwo zabiegów poprzez dokładna lokalizację ważnych struktur anatomicznych).

Nie do przecenienia jest fakt, że badania tomograficzne pomocne są w diagnostyce zmian patologicznych, o których pacjent nie wiedział. Najczęściej dotyczy to przewlekłych zmian zapalnych w zatokach szczękowych, nie dających objawów klinicznych.